missionarissen van afrika
missionnaires d’afrique

L A V I G E R I E . be
Algiers

Maskers af.

Jan Heuft, M.Afr.
dinsdag 20 juni 2017 door Jan Heuft, Webmaster

Maskers af.

Dit is de titel van een televisie uitzending waarin de interviewster haar gasten uitnodigt in te gaan op belangrijke levens problemen waarvoor een ieder van ons gesteld staat. Het gebeurt nog als eens dat wij in zulke situaties ons ware gezicht moeten laten zien en verplicht zijn "kleur " te bekennen. Het gaat er dan om de uiterlijke schijn te laten vallen en de werkelijkheid te erkennen.

Geen gemakkelijk opgaaf! Nochtans is dit belangrijk omdat we maar al te dikwijls worden meegesleurd in de snelle stroom van ons dagelijks bestaan. Al sinds onze jongste jaren hebben we de tendens ons zelf in een rol te plaatsen die ons het beste uitkomt.

Bij ernstige zieke migranten en vluchtelingen heb ik dikwijls deze vorm van zelfontdekking moeten begeleiden. Het zijn momenten waar je samen in de ziel van je medemens kijkt, maar ook in jezelf , niet alleen de vragenstellen maar ze ook beantwoorden. Jonge mensen, tussen de zestien en de dertig, vol energie, op weg naar een betere wereld, geveld door het noodlot van ziekte of uitputting zagen hun dromen in het niets verdwijnen, zagen hun luchtkastelen in elkaar vallen als kaartenhuizen. Ze bevonden zich dan in de noodzaakt om aan hun ouders en vrienden te bekennen dat alles wat ze geprojecteerd hadden op niets was uitgelopen. (Zie in het Evangelie het verhaal over de Verloren Zoon) Het gaat dan over verkwanselde tijd en vergane glorie! Bij hun begrafenissen is het dan ook niet zeldzaam dat moeder, vanaf duizenden en duizenden kilometers ver, haar overleden zoon of dochter, via een mobieltje, dat op de kist ligt, geëmotioneerd toespreekt. Die treurige momenten breken mijzelf iedere keer weer het hart van emotie!

Bij mijn werk met gehandicapten ging het ook altijd over de waardigheid van ieder mens zoals hij is in zich zelf! Jezelf accepteren en je laten accepter in de gemeenschap, net als ieder ander, is een enorme opgave. Hun ogen, die mij dikwijls hulpbehoevend aanstaarden, zijn ook nu nog aanwezig in mijn geest. Ik zal ze nooit vergeten! Ogen die vroegen om erkenning, om respect en liefde, om bestaan’s recht! Het was een uitdaging en tegelijker tijd een fantastisch avontuur om met hen op weg te gaan en zo met hen te mogen meevechten naar de zin van het bestaan!.

Maar ook in de dialoog met andere opvattingen, culturen en geloof, zijn we verplicht om iedere keer weer onze eigen mening in de weegschaal te zetten. Ja, zelfs in de «waagschaal te zetten". Durven je zekerheden te verlaten en zo toch je geloof te bevestigen! Het nodigt ons keer op keer uit om na te denken over wie en wat we zijn, te zoeken naar wegen die ons leiden naar de essentie van het leven en van het geloof in een Schepper, een hoger Wezen ! De wereld actualiteit van vandaag van oorlog, aanslagen en iedere soort van agressie, dwingt ons om na te denken over de grondwaarden van ons bestaan. Wie zijn we en waar gaan we naar toe?

Wij zijn geneigd ons af te vragen tot hoe ver we kunnen gaan in de ontmoeting met de ander. Is hij wel te vertrouwen? Doet hij zich niet mooier voor als hij in werkelijkheid is? Draagt hij geen masker? Wij denken dan: Kijk maar eens wat er allemaal gebeurd! Wij vergeten dan maar al te gauw dat het inderdaad gaat om mensen, waarvan een zekere categorie willens en wetens ons hun visie willen opleggen, wij weten dat ze dat ook doen ten opzichte van hun eigen geloof’s genoten, maar dat er ook vele anderen zijn die een lange en moeilijke weg gaan om de ander te ontmoeten. Respect voor de persoonlijke overtuiging en manier van doen vraagt een voortdurende strijd in iedere menselijk gemeenschap. Treffende voorbeelden daar van zijn de onlangs gehouden debatten over de opnamen van vluchtelingen in onze landen en gemeenten. Maar we kennen ook allemaal gevallen in de recente geschiedenis van personen die "in de ban" werden gedaan vanwege hun "afwijkende" opvattingen of geloof. Trouwens vele vluchtelingen zijn op pad gegaan juist omdat hun verschillende meningen niet geaccepteerd werden door de anderen! Heel dikwijls verschuilt een samenleving zich achter dogma’s en taboes! Of zoals we zo mooi weten te zeggen: "Normen en Waarden" van onze gevestigde maarschappij.

Toch zou je kunnen stellen dat een gemeenschap aan waarde en diepgang wint naarmate ieder lid binnen die gemeenschap zich zelf kan zijn en tegelijkertijd open staat voor iedere andere mening. Je zou kunnen zeggen dat op die manier ieder van ons vollediger mens kan zijn. Natuurlijk houdt dit ook in dat een ieder, om samen te kunnen werken en leven "water bij de wijn doet" en weet te accepteren dat ook hij niet de"eeuwige waarheid" in pacht heeft.

Nog niet zolang geleden werd ik ernstig ziek en moest ik een zware operatie ondergaan. De moslim mensen om mij heen waren diep bezorgd en vroegen zich in paniek af, of ik het er wel levend vanaf zou brengen. Ze baden net zo veel, of misschien wel meer, als mijn kristelijke vrienden en confraters. Ja sommigen zijn zelfs enkele dagen komen kamperen voor het ziekenhuis, om maar dicht bij mij te zijn.

In de donkere jaren 1990 werden vele moslims vermoord en een aantal buitenlandse christenen, priesters en missionarissen. Wijzelf moesten een keuze maken: van blijven of naar elders vertrekken, naar veiliger oorden. Het merendeel van ons besloot om te blijven en trouw te blijven aan de in het nauw gedreven bevolking. Maar deze keuze hebben we gemaakt juist omdat we samen op weg wilden zijn naar een andere wereld van begrip en verdraagzaamheid. Het testament van de prieur van de trappisten gemeenschap van Tibhirine is een sprekend voorbeeld van die relatie. Maar ook de begrafenis van onze vier vermoordde confraters in Tizi –Ouzou waar duizenden en duizenden moslims de straat op gingen om te proclameren: "Waarlijk dit waren mensen van God, in wie wij ons vertouwen hadden gesteld." (denk aan de Centurion onder het kruis bij de dood van Jezus) Een mooier compliment hadden ze niet kunnen bedenken. Niettemin wil ik niet ontkennen dat het een tijd van grote vertwijfeling en angst was! Het leek een beetje op het beeld van Jezus in de Hof van Olijven toen Hij wist dat Hij ging sterven. Eerst ten opzichte van zijn apostels: "Kunt gij dan geen uur met mij bidden" of tot God zijn Heer"Indien mogelijk, laat deze kelk aan mij voorbij gaan". Deze teksten kwamen in die tijd veel bij mij op en iedere keer als soort gelijke "religieuze" moord partijen voor komen of worden getoond op de televisie komen die gedachten weer in mij op. Van de andere waren er in die tijd ook ogenblikken van oprechte en diepe vriendschap van geestelijke eenheid, van geloof in de ene ware God, met moslims die ons te hulp snelden. Ja, ik kan zelfs zeggen dat ik verschillende keren mijn leven aan hen te danken heb!

Meimerend over onze roeping en toekomst kan ik mij niet onthouden verwonderd te zijn en mijzelf af te vragen:

  • 1/ Hoe is het mogelijk dat wij als "Kristenen en/of Mensen van Goede Wil" en voor mijzelf als lid van de "Missionarissen van Afrika" ons niet meer aangesproken voelen door die enorme vluchtelingen stroom die naar Europa vloeit, die enorme ellende die wij op onze televisie beelden zien, mensen die omkomen en/of verdrinken in de zee of in de woestijn. Wat zijn de oorzaken en wat doen we er aan? Wat is onze politieke houding en engagement dààr waar we ons bevinden. Hoe denken wij over gerechtigheid en vrede? Wat is onze persoonlijke houding?
  • 2/ Hoe is het mogelijk dat wij als "Kristenen en/of Mensen van Goede Wil" en voor mijzelf als lid van de "Missionarissen van Afrika" ons niet meer aangesproken voelen door de wreedheid van de aanslagen van Moslimradicalen? Wij missionarissen, die vanaf het begin van onze stichting "de dialoog met de Islam" willen bevorderen, wat doen we eraan, wat is onze engagement van vandaag? Doen we moeite om jongeren te enthousiasmeren om deze weg gaan?


Ja, onze roeping is vandaag aan de dag urgenter dans ooit tevoren. "Neem UW Pelgrims stok op en ga op weg, want "het te ploegen land" is groot en arbeiders zijn er weinig"

  Br. Jan Heuft, wp.
Algiers de 11de juni 2017.

Homepagina | Contact | Overzicht van de site | | Statistieken van de site | Bezoekers : 438 / 1152722

De activiteit van de site opvolgen nl  De activiteit van de site opvolgen Getuigenissen - Gebeurtenissen   ?    |    titre sites syndiques OPML   ?

Site gebouwd met SPIP 3.0.28 + AHUNTSIC

Creative Commons License