missionarissen van afrika
missionnaires d’afrique

L A V I G E R I E . be

Pater Lucien Van Wielendaele

maandag 25 mei 2020 door Webmaster2


Lucien Van Wielendaele overleden op 20 mei 2020 te Avondrust (Varsenaere)

Lucien werd op 18 juni 1929 geboren te Nederbrakel in het bisdom Gent, provincie Oost-Vlaanderen. Hij volgde de Grieks-Latijnse humaniora in het Sint-Antoniuscollege te Ronse. Hij was als bondsleider van de K.S.A., geapprecieerd voor zijn geestelijke tonus en zijn dienend voorbeeld. In september 1947 trad hij binnen bij de Witte Paters te Boechout, deed het noviciaat te Varsenare en theologie te Heverlee. Hij legde zijn missionariseed af op 11 juli 1953 – zijn moeder was een maand daarvoor gestorven – en werd priester gewijd op 18 april 1954.
Het professorencorps is vol lof over zijn apostelhart, zijn vurigheid ; hij is een echte idealist, hard voor zichzelf, maar is toch evenwichtig van temperament, gelijkmatig van humeur, toegewijd, dynamisch. Hij is een uitstekend organisator en werkt ordelijk ; ook een geboren leader die anderen meetrekt. Hij is bovennatuurlijk en tegelijkertijd zeer menselijk. Iemand waarop men kan rekenen. In gemeenschap is hij eerder discreet, een tikkeltje streng en stijf. Hij kan zeer goed met jongeren omgaan. Na zijn wijding wordt hij naar Leuven gestuurd, waar hij in 1958 een licenciaat behaalt in klassieke filologie met agregatie voor het hoger middelbaar onderwijs. Als gemeenschap hadden ze in de Vital Decosterstraat gestreefd “naar ± strikte observantie” van het WP-leefregel, schreef hij later.
Zijn eerste benoeming: een jaar in ons kleinseminarie te Sterksel in Nederland. In augustus 1959 “werd mijn missie-droom werkelijkheid”, zo schrijft hij, toen hij mocht vertrekken naar Bunia in Ituri, bij Mgr. Matthijsen, die hem naar het kleinseminarie van Fataki stuurde. Het studieprogramma was toen – gelukkig voor het laatste jaar - nog Belgisch, met inbegrip van Grieks en Nederlands. Lucien werd daarbij ook nog verantwoordelijke van de Katholieke Actie voor het zuiden van het bisdom. Men kende er slechts het Marialegioen en de Bond van het Heilig Hart. Met de hulp van de stichter, pater Defour, lanceerde hij de jeugdbeweging der Xaveris. Met succes. Zijn verplaatsingen deed Lucien met een oud ‘kevertje’ of per moto. Hij dacht veel na en citeerde begin augustus 1961 de wijze woorden van een oude confrater: “Nous avons travaillé beaucoup pour les noirs, rarement avec eux, toujours au-dessus d’eux, jamais en-dessous d’eux. Maintenant il faut travailler avec eux et en-dessous d’eux ». “Ongelukkig genoeg kent hij de landstaal niet”, noteert in 1962 pater Vereecke, regionaal en Lucien hoopte na de onderwijsperiode naar “het echte missionarisleven” te mogen gaan…
In 1966 wordt hij echter door zijn provincie teruggeroepen als propagandist. Na een reis langs Nigeria, Dahomey, Ghana, Ivoorkust, Mali en Marokko en honderden dias rijker, vervoegt Lucien onze gemeenschap van Roeselare. Hij doet de grote parochies aan met een prachtige, nieuwe, een week durende, tentoonstelling over Afrika. ‘s Avonds geeft hij een dia-reeks over “de mens in Afrika” en ontmoet oudgedienden van Congo. Hij werkt samen met de Pauselijke missiewerken om beurzen te vinden voor de opleiding van Afrikaanse priesters. Pater Plessers, provinciaal, noteert: “Zeer goede propagandist. Hij denkt na over wat hij doet. Instinctief kiest hij voor samenwerking met het bisdom.” In december 1968 wordt hij als secretaris naar Brussel geroepen. Negen maanden later wordt hij tweede provinciaal assistent. Nog eens negen maanden later, in augustus 1969, wordt hij, na consultatie van de toen nog 700 Belgische confraters, provinciaal benoemd.
Veel grote veranderingen hebben plaats tijdens zijn twee mandaten. De zwaarsten om dragen kwamen in de nasleep van het Concilie. Veel confraters verlieten toen de Sociëteit en het priesterschap. Lucien voelde het aan als een persoonlijke tekortkoming, alsof hij hen niet had kunnen weerhouden. Andere veranderingen waren van materiële aard. In 1970 wordt Boechout verkocht en een gemeenschap opgestart in de Cogels-Osylei te Berchem. In 1971 wordt het huis in de Vital Decosterstraat verkocht en dat in de Fredrik Lintstraat aangekocht; het provinciaal economaat verlaat het provincialaat in de Linthoutstraat en wordt in de Pelletierstraat geïnstalleerd. Onze professoren en studenten van Lumen Vitae trekken naar de Lincolnstraat in 1970 en de Prevotstraat in 1972. In 1973 wordt een terrein gekocht in de Charles Degrouxstraat en het nieuw provincialaat wordt in juli 1974 ingehuldigd. Begin 1973 beginnen we ook in de parochie van Dongelberg. Nog in 1973 wordt een terrein gekocht in Genk, waar het huis wordt ingehuldigd in juni 1976. Begin 1976 wordt ook een akkoord afgesloten met de zusters van Ardooie voor het terrein van Avondrust. Terwijl zijn econoom, pater Deltenre, van nabij de constructies volgt, wijdt Lucien tijd en aandacht aan de zowat 160 confraters in de provincie, waarvan een deel zeer bejaard zijn. Hij vindt ook de tijd om zijn confraters in het buitenland te bezoeken in Algerije, Burundi en West-Afrika. Begin 1974 trekt hij voor vier weken naar de London School of English.
Vanaf juli 1976 neemt hij wat sabbattijd en volgt onder meer de sessie in L’Arbresle, om dan in februari 1977 terug naar Bunia te vertrekken. Na enkele maanden in Badiya, benoemt Mgr. Ukec hem tot verantwoordelijke van de roepings-pastoraal. Lucien geeft een brochure uit (Appelés pour un monde nouveau) waarin hij de verschillende vormen van roeping concreet voorstelt. Hij is tevens belast met de pastorale begeleiding van de katholieke scholen. Hij bezoekt ze in alle parochies… Tevens ontdekt hij in die periode met enthousiasme de charismatische beweging. Hij is ook regionaal raadslid. Tijdens zijn verlof in 1983 volgt hij de sessie/retraite te Jeruzalem. Eind 1984 wordt Lucien door de bisschoppen “Père spirituel résidant de notre Théologat interdiocésain de Bunia” benoemd, waar de priesters van de negen bisdommen van de Oost-provincie worden opgeleid. Een jaar later doet men beroep op hem voor ons eigen filosofie seminarie te Bukavu. Daar vormt hij gedurende zes jaar onze Congolese kandidaten. Hij was ook diocesaan aalmoezenier van de “Renouveau charismatique”. Op 1 juli 1991 wordt Lucien regionaal assistent voor Zuid-Oost Congo. Gedurende zijn twee mandaten zal hij vaak op weg zijn per auto, vliegtuig, boot naar de confraters van Noord-Kivu tot Zuid-Katanga. Hij kan goed luisteren en heeft veel begrip, maar kan ook moeilijke beslissingen nemen.
In 1997 vraagt de bisschop van Bukavu hem het kristelijk tijdschrift “Karibu” (vroeger verboden door Mobutu) weer uit te geven. Lucien verblijft dan in het “Maison Saint Paul” te Bukavu. In september 1999 gaat hij vervroegd op verlof om gezondheidsredenen. Hij volgt in Rome de sessie voor 70-plussers. In augustus 2002 doet men beroep op hem om onze “propédeutique”, “Foyer Ngongo”, te Bukavu te leiden. Enkele evenwichtsproblemen doen zich dan al voor. In 2005 mag hij dan terug naar Bunia, waar de naweeën van de oorlog nog lang niet zijn verdwenen. Hij komt in een kapotgeslagen pastorij terecht: 11 deuren, 90 vensters, hij heeft het nooit vergeten… Weldra wordt zijn vaste benoeming cursus van bijbel en liturgie geven in het “internoviciaat” van vier congregaties.
Gans zijn leven heeft Lucien langs Caritas en Proma vele arme instellingen geholpen (weeshuizen, scholen, vereniging van verlamden…). Hij stort ook regelmatig geld voor een hele reeks organismes. Veel armen, bedelaars en zieken werden door hem geholpen. “Wat ge aan de minsten van de mijnen hebt gedaan, hebt ge aan Mij gedaan…fluisterde Jezus in mijn hart”, schrijft hij in 2010. En verder: “Ik was en ben steeds zeer gelukkig in mijn missieroeping, in Afrika en in België, dank zij de nabijheid in mij van Jezus, de goddelijke Missionaris”
Op 2 augustus 2010 verlaat hij Bunia en Afrika… Eerst verblijft hij enkele jaren in de Linthoutstraat te Brussel. Op 18 april 2014 viert hij er zijn diamanten jubileum. In september 2014 wordt hij, niet zonder wat tegenstand van zijn kant, in onze gemeenschap van Varsenare-kasteel benoemd, waar hij zich nochtans rap thuis voelt. Het was tijd, want hij is dan al zeer verward en heeft geen notie meer van tijd of plaats. In januari 2016 kan een transfert naar Avondrust niet langer worden uitgesteld. De laatste maanden herkende hij niemand meer.

[bleu marine]De begrafenis vond plaats te Varsenare op zaterdag 23 mei, in beperkte kring omwille van de coronamaatregelen.[/bleu marine]

Jef Vleugels


Homepagina | Contact | Overzicht van de site | | Statistieken van de site | Bezoekers : 408 / 1152730

De activiteit van de site opvolgen nl  De activiteit van de site opvolgen Wie zijn wij ?Congo en Zuid-Soedan: neen tegen (...)   ?    |    titre sites syndiques OPML   ?

Site gebouwd met SPIP 3.0.28 + AHUNTSIC

Creative Commons License