missionarissen van afrika
missionnaires d’afrique

L A V I G E R I E . be

Pater Herman Konings

mardi 24 avril 2018 par Jef Vleugels
  Zoals reeds gemeld, is in Sint-Jan in Brugge onze confrater
 
Herman Konings


vrijdagavond 20 april 2018, zachtjes overleden.

Herman werd op 7 maart 1937 geboren te Essen in de provincie Antwerpen, vlak bij de grens met Nederland. Zijn ouders waren landbouwers. Hij volgde de Grieks-Latijnse humaniora op het kleinseminarie te Hoogstraten, waar hij actief was in de KSA (Katholieke Studenten-Actie). In september 1956 trad hij binnen bij de Witte Paters te Boechout. Zijn broer René was datzelfde jaar vertrokken naar Burundi. Na het noviciaat te Varsenare, voltooide Herman zijn theologische vorming te Heverlee, waar hij op 28 juni 1962 zijn missionariseed aflegde en op 29 juni 1963 priester werd gewijd. Men beschrijft Herman als een hartelijk, eenvoudig, gedienstig en zeer sociaal man. Hij is niet erg spraakzaam maar interesseert zich aan anderen en plaatst geregeld zijn woordje in de conversatie. Hij is aangenaam gezelschap in de communauteit. Hij getuigt van een ietwat flegmatische goedaardigheid. Men moet hem niet bruuskeren ; hij jaagt zich niet op. Hij heeft een praktisch en gezond verstand, een beetje sceptisch. En hij is zonder twijfel artiestiek begaafd. Fysiek is Herman lang en mager.

Herman had Rwanda of Burundi gevraagd. Het wordt Burundi, waar hij op 22 december 1963 naartoe trekt. Hij leert de taal in de CELA (Centre de langues) te Muhanga. Pater Braekers, regionaal, schrijft : "C’est un homme joyeux qui amuse beaucoup les autres. Il fait de l’esprit avec des jeux de mots. Il est assez fort en kirundi." Zijn eerste echte benoeming is Muyaga, waar hij verantwoordelijk is voor de catechese en voor de jeugd. Hier bleek ook dat het economaat van de post niet zijn ding was. Pater Braekers stelt vast dat Herman eerder zwak van gezondheid is en veel rust nodig heeft. In september 1965 wordt Herman naar Giheta gestuurd en enkele maanden later naar Bukirasazi. In september 1968 volgt zijn eerste verlof. Tijdens zijn tweede verblijf in Burundi is hij onderpastoor en econoom te Kibumbu. Pater Quintard, assistent-regionaal, noteert : "Comme économe de poste, il n’a jamais assez d’argent. Il en dispute avec l’économe général du diocèse..." Eind 1972 wordt de opstand van de Hutu gesmoord in wat men heeft genoemd de genocide van de Burundese Hutu.

In januari 1973 komt Herman naar België, zeer gemarkeerd door de gebeurtenissen. Hij wordt godsdienstleraar in een meisjeslyceum te Borgerhout en verblijft in onze gemeenschap van Berchem. In die periode begeleidt hij ook jeugdgroepen in Griekenland. In 79-80 neemt hij een sabbatjaar en volgt bijbel- en catecheselessen te Antwerpen en te Leuven, met steeds zijn specialisatie in het godsdienstoderwijs voor ogen. In juli 1980 volgt hij de sessie/retraite te Jeruzalem. Hij is nu klaar om terug naar Afrika te vertrekken.

Eind 1980 komt Herman toe in Ituri en wordt godsdienstleraar in het college te Bunia. Hij heeft een volledige uurrooster en zijn werk wordt op prijs gesteld. Na het schooljaar 1983 besluit hij nochtans Bunia te verlaten. Hij schrijft aan pater Lenssen, provinciaal van België : "Ik geef mijn lessen met dezelfde overtuiging als vroeger", maar, voegt hij er aan toe : "Er is teveel mentaliteitsverschil tussen Bunia en mezelf". Alles leek in orde voor een terugkeer naar Burundi - Herman was immers vroeger uit eigen beweging vertrokken - maar voor een onverklaarbare reden wordt zijn "permis d’entrée" geweigerd. Pater Lenssen stelt Herman voor aan pater Blanchard, regionaal van Rwanda. Na een zeer klare wederzijdse dialoog, met de nadruk op het ten dienste staan van de lokale Kerk, en op het belang van het gemeenschapsleven voor de regio Rwanda, vertrekt Herman op 17 januari 1984 naar Kigali. Na een onderdompeling in de taal, wordt hij onderpastoor benoemd te Kaduha, in het bisdom Butare. In januari 1986, wordt Herman, die droomde van authentieke basisgemeenschappen, in Rusumo (bisdom Kibungo) benoemd, waar Stany de Jamblinne hem verwacht voor een sessie Kerk & Wereld die hij lanceert. Herman voelt zich op zijn gemak in die pastoraal. Hij schildert ook en verfraait kerken. Hij steunt een plaatselijke groep kunstenaars (panelen in relief, eigen aan de streek). Na zijn verlof in 1987 keert Herman terug naar Rusumo. Hij maakt er het begin van de volkerenmoord mee en wordt samen met andere confraters op 13 april 1994 via Nairobi naar Brussel geëvacueerd.

In september 1994 volgt hij meerdere maanden bijscholing in Lyon (CREC-AVEX : Center for Reseach and Communication). Men dacht aan hem voor het Audiovisuele centrum te Gitega in Burundi. Die benoeming gaat tenslotte niet door. Ondertussen verblijft Herman in de Keizerstraat (Antwerpen). In september-december 1995 volgt hij in Jeruzalem de sessie "Disciple du Christ et missionnaires aujourd’hui".

In maart 1996 keert hij terug naar Jeruzalem voor de dienst archeologie en het museum, waar hij onder andere de fameuze olielampsjescollectie mooi opwaardeert. Zijn enige klacht : "In Jeruzalem heb ik vier jaar mijn plan moeten trekken zonder budget".

In oktober 2000 wordt hij in Rome benoemd, op de dienst voortgezette vorming. Zo werkte hij mee in de administratie van het Mid-Life Renewal Programme, nam vele administratieve taken op zich die buitenhuis moesten worden geregeld en werkte hij samen met broeder Karl Stärk om zoveel mogelijk foto’s te redden in het fotoarchief. In Rome ondergaat hij ook een zeer ernstige hartoperatie, maar herstelt goed.

Als hij in juli 2006 naar België terugkomt, vervoegt hij Photos-Service te Namen, waar hij Gust Beeckmans helpt bij het saven van oude, waardevolle foto’s. Tien jaar zal hij er werkzaam blijven, nog altijd even mager, gelijk aan zichzelf, met graag een mop, een kwinkslag of een woordspeling, maar zonder ooit zijn stem te verheffen. Hij begint er wel een eerste serieuze revalidatiereeks met kinesitherapie omwille van zware ademhalingsproblemen.

In oktober 2016 houdt hij het in Namen voor bekeken. De toekomst van Photos-Service wordt trouwens stilaan in vraag gesteld. Herman vraagt naar Antwerpen te mogen gaan om zo ook dichter bij zijn broer René te zijn die het niet goed stelt. Begin 2018 nemen Hermans ademhalingsmoeilijkheden toe. Op 9 maart wordt hij overgebracht naar Avondrust te Varsenare. Hij overlijdt vrijdagavond 20 april in Sint-Jan te Brugge. Mark De Wulf, verantwoordelijke van Varsenare, was bij hem. Herman, rust in vrede !

  Ter herinnering : begrafenis te Varsenare op donderdag 26 april om 10.30 uur.

 
Jef Vleugels
 

Accueil | Contact | Plan du site | | Statistiques du site | Visiteurs : 780 / 1152694

Suivre la vie du site fr  Suivre la vie du site Onze overledenen   ?    |    titre sites syndiques OPML   ?

Site réalisé avec SPIP 3.0.28 + AHUNTSIC

Creative Commons License