TANZANIA DAIMA… Tanzania voor altijd…

 We startten in ARUSHA, in het noorden van Tanzania. Het heeft een inwonertal van bijna 300.000. Arusha ligt op het plateau van de Grote Riftvallei aan de voet van de Meruberg, tussen de Serengetivlakte, de Ngorongorokrater, het Manyarameer, de Olduvaikloof en het Kilimanjaro Nationaal Park. In het Seminarie van de Witte Paters in NJIRO worden we hartelijk verwelkomd door confraters John Aserbire uit Ghana en Hans Pfeifer uit Duitsland.

 12 juli : Het is zondag en we gaan samen naar de mis in de nabijgelegen Epifaniakerk en dan verkennen we de grote stad. Arusha is de streek waar veel Maasai wonen: Vroeger trokken zij altijd rond met vee. Vanwege de inkrimping van hun leefgebied en graasplekken voor hun vee - door de opkomst van grote boerderijen en toerisme - richten zij zich steeds meer op kleinschalige landbouw. De volgende dag met z’n vieren op safari naar het Tarangire-park. Frederik verkoos een safari naar Manyara en de Ngorongoro. In deze wonderlijke natuur en buiten de door de toeristen platgetreden paden ontmoet je dan de vriendelijke, gastvrije en kleurrijk uitgedoste Tanzaniaan. Sommige van deze ontmoetingen zijn zeer intens en je houdt er steevast een blijvende vriendschap aan over.

 15 juli 2009: Een chauffeur brengt ons méér dan 400 kilometer verder naar de plaats waar we P. Albert Bolle opzoeken : IGUNGA

• Albert werd geboren in 1933 geboren (Schiplaken). Twintig jaar later was hij in Boechout bij de Witte Paters. Na zijn Noviciaat in Varsenare, stak Albert de oceaan over en voltooide zijn priesterstudies in Canada. Op 3 januari 1960 werd hij in Ottawa tot priester gewijd, en op 17 november vertrok hij met een vliegtuig van Sobelair naar Tanzania. Via de hoofdstad Dar es Salaam zette "den Bollee" - zoals de afrikanen hem al gauw noemden - zijn eerste stappen in zijn missiegebied. Hij verbleef in tal van kleine nederzettingen, leerde de taal van de plaatselijke bevolking, bouwde kerkjes en scholen, dispensaria en hospitalen. Maar ook het apostolaat nam een belangrijke plaats in.

• "Ik heb op vijf verschillende plaatsen een nieuwe parochie kunnen stichten en opbouwen. Elke keer als de parochie goed begon te draaien, overhandigden we ze aan de lokale clerus”, zegt pater Bolle. “Dezer dagen ben ik vooral bezig met het bouwen en runnen van de bouw van een secundaire meisjesschool met een bijhorend internaat. De volgende drie jaar zal de school nog systematisch worden uitgebreid met enkele klaslokalen en slaapzalen zodat de school in januari 2012 uiteindelijk plaats zal bieden aan zowat 480 leerlingen verspreid over vier leerjaren.” Pater Albert is na bijna 50 jaar in Tanzania méér Afrikaan dan ooit tevoren.

• Hij heeft de laatste twee jaar wat versterking gekregen: Max Tertrais, 78 jaar, is afkomstig uit het franse Nantes en reeds twee jaar werkzaam in Igunga. Max is een goedgemutste man. Jürgen Pelz (George) afkomstig uit Duitsland, is met zijn 66 lentes de ‘jongeling’ van het gezelschap. Graag bezoekt hij de zieken van het dorp, en trekt op geregelde tijd met zijn pikipiki (brommer) naar de vele schoolkapellen van de parochie. Toen we in Igunga waren was George afwezig voor zijn jaarlijkse retraite. We vernamen ook dat hij in oktober naar een andere missiepost zal verhuizen…

 Op een avond, hadden we het geluk om enkele mensen van de Wataturu-stam te bezoeken. De Wataturu , en nog enkele andere stammen in Tanzania, houden er nog een traditionele levenswijze op na. De clan die we bezochten woonde op een vlakte waar geen sprietje gras te vinden was. Een grote kraal, gevormd door boomstammetjes en acaciatakken (die met de lange doornen), bakende hun terrein af. Binnen de kraal is de grootste ruimte voorbehouden voor het belangrijkste bezit van de clan, zo’n honderd koeien, en verder nog enkele grote hutten. Eén van de hutten was van het clanhoofd en tevens de enige man van het gezelschap (de andere mannen waren veraf de koeien aan het bewaken). De overige hutten dienden als woonplaats voor zijn 6 vrouwen en 22 kinderen. Om een vrouw te huwen dient onderhandeld te worden met het clanhoofd van de bruid. Het kennismakingsfeest en later het trouwfeest en de bruidschat komen hier ter sprake.

Hoe belangrijk koeien zijn komt hier tot uiting, want ook de bruidschat wordt in koeien uitgedrukt. Een bruid kan het clanhoofd tussen de 20 en 40 koeien kosten, waarbij melkkoeien en vleeskoeien een andere waarde hebben. Toen we naar Igunga wilden terugrijden kwam iemand ons vertellen dat enkele kilometer verder een trouwfeest werd gevierd. Wij ernaar toe, en het schouwspel was de moeite waard. Traditionele outfit, dansen en dito gezang brachten ons in een roes van verwondering. Omdat de hitte en de droogte toch wel op ons gestel werken, gaan we wat vroeger slapen dan we thuis gewend zijn. Maar allerlei randgeluiden bemoeilijken het inslapen. Terwijl we nog in een diepe slaap liggen, roept een ‘mezzuin’ ons om vijf uur op voor het ochtendgebed. De moskee ligt amper op 80 m. van het parochiehuis. En de moslims beschikken hier blijkbaar over een goede geluidsinstallatie.

 17 juli: Een bezoekje aan Mwanzugi, op 9 km van Igunga verwijderd, waar drie zusters uit India samen met twee Afrikaanse dokters een klein hospitaal runnen. Dagelijks komen er 50 à 100 zieken, soms van heinde en verre.

 18 juli… Met een vleugje heimwee nemen we afscheid van Igunga, en op een mooie asfaltweg gaat het richting Nzega en Kahama. De volgende dagen naar Tabora en Kipalapala waar we van een fantastisch onthaal mochten genieten: dank zij Noord-Zuid van de Provincie West-Vlaanderen, worden nog drie klassen gebouwd voor de Basisschool van Kipalapala. Dan richting Dar-es-Salaam waar onze reis eindigt met een bezoek aan Bagamoyo: daar kwam in 1878 de eerste WITTE PATERS-KARAVAAN aan, met bestemming binnenland.

 1 augustus:
het zachte brommen van het vliegtuig boven het Atominum. Met heel wat herinneringen aan wat we meegemaakt hebben in Tanzania: de mensen die we daar ontmoet hebben leerden ons onthaast te leven, dat het mogelijk is verdraagzaam te leven en elkaar helpen in soms moeilijke omstandigheden.

Hun vriendelijkheid, spontaneïteit, dankbaarheid en verbondenheid met de natuur hebben ons blij gemaakt. Om nooit meer te vergeten…

Gaby Vernack