missionarissen van afrika
missionnaires d’afrique

L A V I G E R I E . be

Pater René Konings

mardi 18 juillet 2017 par Jef Vleugels
  In het rusthuis O.L.V. van Antwerpen is onze confrater
 
René Konings


gistermorgen, maandag 17 juli 2017, zachtjes overleden.

René werd op 9 juni 1929 geboren te Essen – toen nog Esschen geschreven – in de Antwerpse Kempen, niet ver van de Hollandse grens. Vader was landbouwer en het gezin telde tien kinderen. Hij volgde de Oude humaniora in het Kleinseminarie van Hoogstraten. In september 1948 trad hij binnen bij de Witte Paters te Boechout. Hij volgde zo het spoor van zijn oom, Piet Konings (+ 1986). Zijn jongere broer Herman zal op zijn beurt onze rangen vervoegen. In september 1950 treffen wij René in het noviciaat te Varsenare, daarna volgen de studies theologie te Heverlee. Daar legt hij zijn missionariseed af op 10 juli 1954 en wordt priester gewijd op 10 april 1955. Zijn professoren beschrijven hem als eerder timide maar met een goed oordeel, hij is voorzichtig van aard maar bij de hand, een gewetensvol werker, toegewijd en eenvoudig. Hij komt vaak wat sceptisch over. In gemeenschap is hij een aangenaam confrater, joviaal en niet verlegen om een onschuldig plagerijtje. Hij komt over als een tevreden en gelukkig man en zijn godsvrucht zit diep.

Benoemd in Burundi, vertrekt hij op 8 april 1956 met Sobelair naar het bisdom Gitega. Hij begint als onderpastoor te Gisuru, verhuist enkele maanden later naar Jenda, waar hij zich vlijtig aan de taal zet. Zijn grote schuchterheid maakt het hem niet gemakkelijk ; hij heeft het ook moeilijk om zijn gezag te doen gelden bij de onderwijzers waarvoor hij verantwoordelijk is. Maar hij houdt stand. Tijdens zijn eerste verlof in 1963 doet hij zijn grote retraite en in oktober vertrekt hij per boot terug naar Burundi. Benoemd te Ruyigi, neemt hij zijn deel van de pastorale taken op zich : hij is belast met de Chiro, de gevangenis en het hospitaal ; hij gaat op schoolkapel als het zijn toer is, maar, zo noteert pater Braeckers, regionaal, zonder veel goesting, want de armoedigere levensomstandigheden ver van de parochie staan hem niet erg aan. Ook in Ruyigi verlopen de relaties met de onderwijzers moeilijk. In 1965 wordt René overgeplaatst naar Kibumbu. Zijn gezondheid baart zorgen : hij heeft veel uren slaap nodig en zijn maag is eerder aan de delikate kant. Maar de confraters stellen zijn aanwezigheid op prijs. In juli 1967, wordt René benoemd te Bugenyuzi. Daar verneemt hij enkele maanden later het overlijden van zijn vader.

Na zijn verlof wordt René in augustus 1968 te Bukirasazi benoemd, waar hij ook econoom wordt. Zijn keuken is goed verzorgd en een sorghomolen brengt geld in het laadje. Maar hij klaagt meer en meer dat hij psychisch vermoeid is. Na een jaar in Nyangwa komt René in februari 1972 naar België voor een behandeling die wel wat tijd in beslag zal nemen. Hij wordt, naast zijn programma voor zijn ’psychische revalorisatie’, belast met de relaties van de families en ijveraars(-sters) van onze Missiekalender en van Wereldwijd. Hij vervoegt daarvoor onze gemeenschap van Berchem. Hij is ook pastoraal geëngageerd in de Sint-Jozefparochie te Mortsel. In oktober 1976 neemt hij deel aan de sessie/retraite te Jeruzalem. Stilaan bereidt René zich voor om terug naar Afrika te vertrekken ; hij heeft er zin in en is tot de laatste moment bezig met zijn voorbereiding. Zo wilde hij nog een sessie over Mariage Encouter volgen omdat koppels van Mortsel hem daarover zo positief gesproken hadden.

Met vernieuwde moed vertrekt René terug naar Burundi, waar hij op 1 januari van start gaat als onderpastoor te Mubimbi in het bisdom Bujumbura. Maar ondertussen heeft het politiek klimaat in Burundi onder president Bagaza beroerde tijden gekend.

Op 11 juni 1979 wordt René, samen met zeer veel andere confraters en missionarissen, officieel ’afgedankt’ en op het vliegtuig gezet.

Zijn persoonlijk reacties daarop zijn ons niet bekend. Een brief van september 1980 wijst erop dat een eventuele terugkeer naar Afrika niet uitgesloten is. Wat er ook van zij, René gaat onmiddelijk na zijn aankomst een handje toesteken in onze parochieploeg van de Heilig Hartparochie. Niet voor lang echter : half 1980 vestigt hij zich in onze gemeenschap van de Keizerstraat. Hij helpt op Nieuw Afrika en is tijdens de weekends pastoraal actief in de Sint-Jozefsparochie (bij het stadspark). In maart 1981 wordt hij er officieel opgenomen in het parochieteam. Het was wel wat aanpassen aan de gans eigen stijl van de stadspastoraal in samenwerking met leken. De Deken, eerwaarde Heer Hamels, was zeer tevreden over die samenwerking. Als René in 2004 pensioengerechtigd is, aanvaardt hij het aalmoezenierschap op ’t Kiel, bij de Zusterkens der Armen, maar blijft in de Keizerstraat wonen. In het begin rijdt hij nog met de fiets op en af. In 2005 neemt hij deel aan de sessie voor 70-plussers in Rome. Hij kan regelmatig beroep doen op een confrater om hem te vervangen. Stilaan begint het werk hem hoe langer hoe zwaarder te vallen.

Begin 2010 gaat hij dan echt op rust en hij geniet ervan. Als zijn gezondheidstoestand echt zorgwekkend wordt, kan René in juli 2016 opgenomen worden in het Woon- en Zorgcentrum O.L.V. van Antwerpen, vlak bij de Prokuur. De laatste dagen werd René palliatief begeleid ; hij gleed meer en meer in een comateuse toestand. Maandagmorgen, 17 juli, omstreekt 9 uur 30, is hij zachtjes overleden.

  De uitvaartliturgie zal plaats hebben op donderdag 20 juli in de parochiekerk Sint-Carolus Borromeus (Conscienceplein) te Antwerpen om 10u30.

Concelebranten brengen albe en witte stola mee.
Koffietafel in de Keizerstraat.
René wordt begraven temidden van zijn confraters te Varsenare. Hij ruste in vrede.

 

 
Jef Vleugels           
 

Accueil | Contact | Plan du site | | Statistiques du site | Visiteurs : 3750 / 1152668

Suivre la vie du site fr  Suivre la vie du site Onze overledenen   ?    |    titre sites syndiques OPML   ?

Site réalisé avec SPIP 3.0.28 + AHUNTSIC

Creative Commons License