DOEN BEGRIJPEN DAT IK EEN MENS VAN ALLE MENSEN BEN.

[marron]Interview van Jérémie Ouédraogo[/marron]

[vert] Kan je jezelf voorstellen aan onze lezers ? [/vert]

Mijn naam is OUEDRAOGO Wennémagdé genaamd Jérémie op mijn administratieve documenten, tenzij op het paspoort waar men het woordje “genaamd” heeft weggelaten. Je ben de oudste van 6 kinderen, 3 jongens en 3 meisjes. Ik ben geboren in het dorp dat de naam Oualogtenga draagt, op 25 km. van Kaya ten noorden van Ouagadougou, in Burkina Faso.

[vert] Kan je ons het verloop van uw roeping vertellen ? [/vert]

Zoals alle kinderen die de catechese volgen, tijdens het lager onderwijs, wou ik worden zoals de Witte Paters die naar het dorp kwamen voor de Mis elke maand. Maar ik had geen klare beslissing want ik weet niet hoe ze daar zijn gekomen. En daar ik nogal bedeesd was durfde ik het ook niet vragen. Tot het eerste jaar middelbaar, toen de aalmoezenier van de Katholieke Studerende Jeugd tijdens een vergadering heeft gevraagd of de leerlingen priesters of religieuzen wilden worden, dan heb ik de beslissing genomen om naar de vergaderingen te gaan van de roepingsgroep. Maar ik wou bij de Camilianen gaan want ik was aangetrokken door hun hulp aan de zieken en de armen.

Na het Studiebrevet van de Eerste Cyclus ben ik naar een andere stad gegaan om er de studies verder te zetten. Dan terug in Ouagadougou, heb ik Ignace ontmoet, een vroegere kandidaat die me gesproken heeft van de Missionarissen van Afrika en van een maandelijkse ontmoeting in de ‘Pélican’. En daar begon alles bij de Witte Paters. Ik heb de ontmoetingen gevolgd en mijn geestelijke begeleider heeft me voorgesteld te werken in de bibliotheek van de ‘Pélican’ gedurende de rest van het jaar. Na dat jaar heb ik het Baccalaureaat in reeks D bekomen (mathematica, fysica en chemie) en ik heb één jaar universiteit gevolgd aan de faculteit van Geografie, om zo de twee jaar van begeleiding af te maken die vereist zijn om de cyclus van filosofie te beginnen in het ‘Maison Lavigerie’. Dan heb ik het geestelijk jaar (noviciaat) gedaan en nu ben ik in de Maghreb, in Tunesië (voor een stage van 2 jaren).

[vert] Hoe ben je in Tunesië gekomen en welke waren uw eerste indrukken ? [/vert]

Ik was onder de indruk toen ik hoorde spreken van het apostolaat bij de Moslims en vooral in de Maghreb. Verder zijn er, in mijn familie langs moeders kant, vele moslims die zich erg verzet hebben tegen mijn roeping, en dit in tegenstelling met mijn familie langs vaders kant die me hierbij aanmoedigde. Volgens mij zou het feit dat ik in de Maghreb ging werken hun kunnen doen begrijpen dat ik een mens ben van alle mensen, welke ook hun godsdienst of hun ras zij, en dat ook God geen verschil maakt tussen ons, maar wij zijn het die ons van elkaar afscheiden. Toen ik mijn benoeming voor Tunesië gekregen heb, was ik tevreden want ik had de Maghreb gevraagd. Ik heb mijn visa in Mali gevraagd en twee dagen later al gekregen. Mijn reis is aangenaam verlopen, ook al heb ik in Casablanca zes uren moeten wachten om op de vlucht Casa-Tunis te wachten.

De ontvangst in Tunis heeft me getroffen. De leden van mijn gemeenschap: Simon Moïse en Léonce waren daar en verwachtten me. Ik ben eveneens getroffen geweest door het ontwikkelingspeil in het land, vooral het wegennet. Het was tijdens de Ramadan, en ik kon ’s nachts gaan wandelen om de mensen te zien, zelfs de kinderen die toen niet sliepen. Ik stond zeer verwonderd!

[vert] Hoe heb je de mensen gevonden ? de cultuur ? de taal ? [/vert]

Ik vind de mensen hier zeer sympathiek. Dat heeft me getroffen, want het zijn vooral de media die een beeld geven van de Maghrebijnen als radicale moslims. Terwijl dat helemaal niet waar is. Zij hebben hun cultuur die van de onze verschilt. En het is normaal dat iedereen handelt zoals hij dat aangeleerd heeft, totdat hij ontdekt dat er ook andere manieren van doen zijn. De taal is voor mij aangenaam maar ook een beetje moeilijk. Maar dikwijls amuseer ik me om woorden te vinden in mijn oorspronkelijke moedertaal op te zoeken of die nauw bij het Arabisch aansluiten.

[vert] Hebt ge genoegen gevonden bij het aanleren van de taal ? [/vert]

Heel vlug heb ik de taal graag gehoord en ik ben ook begonnen met deze schrijven, samen met Simon die me 13 letters van de 28 van het alfabet geleerd heeft. Ik was tevreden zo reeds een beetje te kunnen schrijven nog vóór de eigenlijke lessen te Sidi Saber met pater Paco. Ik ben blij met de mensen te spreken vooral met de weinige woorden die ik al ken. Zelfs als er Frans wordt gesproken, als ik het antwoord ken, dan antwoord ik in ’t Arabisch.

[vert] Hoe voel je je in de nieuwe gemeenschap van Sfax ? [/vert]

Ik voel me er erg goed ! Ik vind dat de confraters geïnteresseerd zijn in wat ik doe en dat ze me steunen. Wanneer ik met hen mijn ervaringen van de vereniging uitwissel zijn ze zeer tevreden en moedigen ze me aan. Ik voel me helemaal lid van de gemeenschap.

[vert] Waarin bestaat uw aanwezigheid te Sfax ? [/vert]

Hier te Sfax werk ik in een vereniging, de [bleu] UTAIM [/bleu] (Tunesische Vereniging van Hulp aan de Mentaal hulpbehoevenden). Ik vind dat de mensen tevreden zijn over mijn aanwezigheid in die vereniging, de directrice, de kinderen, de opvoeders, het keukenpersoneel. Ik werk vooral in drie ateliers om de beurt: de kartonafdeling waar men dozen fabriceert voor de archieven, de drukkerij en de informaticazaal waar de kinderen (vooral de kleinsten) leren tekenen met de computer en videospelletjes leren spelen. Ik geef ook catechese aan enkele studenten van de streek.

[vert] We wensen je een goede stageperiode en een aangenaam verblijf te Sfax ! [/vert]