De 4 Witte Paters zalig verklaard in Algerije.

Biografieën van de 4 zaligverklaarde confraters

[bleu marine]Pater Christian Chessel[/bleu marine]

Het is, na een beroepsperiode van twee jaren als burgerlijk ingenieur van coöperatie in Afrika, en twee jaren in het interdiocesaan seminarie van Avignon, dat Christian zijn aanname heeft gevraagd bij de Witte Paters in 1985. Naar Tizi-Ouzou gezonden voor zijn stage, begrijpt hij meteen de spirituele eis van de missie in een Islamland en de inzet van werk en van studie dat deze veronderstelde. Hij geeft er zich dan ook edelmoedig aan over. Na 4 jaren studies van theologie in Engeland, brengt hij 1 jaar door aan het PSAI en legt hij zijn missionariseed af op 26 november 1991 in de kapel van het Generalaat in Rome. Hij wordt priester gewijd op 28 juni 1992. Vooraleer terug naar Algerije te vertrekken, doet hij nog een tweede jaar aan het PISAI en daarna bevindt hij zich terug in Tizi-Ouzou.

Enkele maanden later, in juni 1994, wordt hij verantwoordelijke van de communauteit en zes maanden later wordt hij gedood samen met zijn drie confraters. Hij stond op het punt een project te realiseren dat hem ter harte ging: een bibliotheek opbouwen bestemd voor alle jongeren, meisjes en jongens van Tizi-Ouzou.

Briljante intellectueel, wordt Christian erkend voor zijn lieflijkheid, zijn enthousiasme en zijn geloofsleven. Uit zorg om de Islam beter te kennen, had hij gevraagd deel uit te maken van de groep “Band van Vrede”, ontstaan in de omgeving van de abdij van de Trappisten van Onze Lieve Vrouw van de Atlas, daar hij de noodzaak voelde zijn intellectueel zoeken in evenwicht te brengen door een meer spirituele dimensie, met iets dat eenvoudiger was en levensnabij. Drie maanden voor zijn dood, had hij een ontroerende getuigenis geschreven, als gevolg op een interpellatie betreffende zijn redenen om in Algerije te blijven: “Uiteindelijk, geloven in de betekenis van onze aanwezigheid in Algerije vandaag, dat is misschien niets anders dan te geloven in de kracht van de liefde”. Hij had ook een overweging geschreven over de “zwakheid” die, voor hem, noodzakelijk de missie in een Arabische moslimwereld aftekende. Voor Christian vervoegt Jezus, mens geworden God, onze “natuurlijke” zwakheid door deze te delen. Hij neemt in zich heel de menselijke zwakheid op en transfigureert deze. Hij maakt ervan gebruik om aan elke persoon de liefde en de trouw van God te openbaren.

Er is geen grotere liefde dan zijn leven te geven voor degenen die men liefheeft.

[bleu marine]Pater Jean Chevillard[/bleu marine]

Geboren in Angers (Frankrijk) op 27 augustus 1925, treedt hij binnen bij de Witte Paters in 1941, doet zijn noviciaat in Karthago en legt, drie jaar later, zijn Missionariseed af in Thibar. Hij wordt priester gewijd in 1950.

Man van karakter, begaafd met een natuurlijk gezag dat zou getemperd worden door een grote menselijke warmte, was Pater Jean een goede organisator en zeer zorgvuldig in de talrijke en belangrijke taken die hem werden toevertrouwd: econoom van het scholastikaat van Thibar, in Tunesië, stichter van het El Harrach centrum in Algerije en ingezet gedurende een vijftiental jaren in talrijke andere centra voor beroepsvorming waar hij op het voorplan de zorg voor de opvoeding van de jongeren plaatste. Hij was ook verantwoordelijk, op verschillende vlakken, voor zijn confraters Witte Paters: assistent provinciaal in Frankrijk gedurende zes jaren, regionale overste in Algerije gedurende twee mandaten van drie jaar. Geholpen door de leeftijd, toont hij meer soepelheid, terwijl hij als grote troef zijn grote naastenliefde heeft, zijn weten hoe de zaken aan te pakken en zijn gemoedelijkheid. In 1985, wordt hij als verantwoordelijke van Tizi-Ouzou benoemd, een functie die hij zal overdragen aan de jongste van de gemeenschap, Pater Christian Chessel.

Openbare schrijver voor de enen, leerkracht voor de anderen en altijd op zoek naar één of ander officieel document in de stad voor derden, het was ook vanuit zijn bureel op het gelijkvloers, waar de mensen zaten te wachten op zijn diensten, dat hij geroepen werd en gedood in de binnenkoer. Hij rust in het kerkhof van Tizi-Ouzou.

“Rechte mens, uit één stuk, die men ook uit één blok moest liefhebben”, “man van gebed”, wiens levensgetuigenis ons dit woord geboden heeft:
“Pater Jan heeft me naar God geleid zonder me ervan, te spreken. Het heeft me volstaan hem te zien leven en zijn levenswijze te overdenken.”

[bleu marine]Pater Charles Deckers[/bleu marine]

Geboren in Antwerpen (België) op 24 december 1924, treedt hij binnen bij de Witte Paters in 1943, hij doet zijn noviciaat twee jaar later. Hij spreekt zijn Missionariseed uit die hem aan de Sociëteit van de Missionarissen van Afrika bindt op 21 juli 1949 en wordt priester gewijd op 8 april van het volgende jaar.

Benoemd in Algerije, brengt hij eerst twee jaar door aan de Manouba om het Arabisch te leren. In 1955, wordt hij benoemd in Tizi-Oueou, in Kabylië, waar hij de Berber taal leert. Hij wordt er verantwoordelijk van een centrum voor jongeren, directeur van een Centrum voor Beroepsvorming en lide van het Volksecretariaat.

Teruggeroepen naar België in 1978, lanceert hij het Documentatiecentrum “El Kalima” in Brussel. Terug in Algerije, wordt hij in 1987 pastoor benoemd in Algiers, van de Basiliek van Onze Lieve Vrouw van Afrika. Een man van relaties en dienstbaarheid, ontvangt hij daar al degenen die, in moeilijkheden, hem benaderen. Hij geeft cursussen Engels, Frans en zelfs Latijns; hij behoudt het contact met een goed aantal leerlingen en oud-leerlingen.

Op 27 december 1994, vertrekt hij uit Algiers naar Tizi-Ouzou om er het feest van Sint Jan te vieren samen met zijn vriend Jean Chevillard en zijn confraters. Het is daar dat hij, enkele minuten na zijn aankomst bij de communauteit, de hoogste getuigenis gafvan zijn gehechtheid aan degenen, mannen en vrouwen, van wie hij de nationaliteit had genomen.

Charles was bijzonder geliefd door de Kabylen, van wie hij de taal zeer goed kende. Hij hechte veel belang aan het respect van de culturele identiteit van Kabylië. Hijzelf was “Berber met de Berbers” geworden.

[bleu marine]Pater Alain Dieulangard[/bleu marine]

Geboren op 21 mei 1919 in Saint-Brieuc (Bretagne), treedt hij in bij de Witte Paters in 1943. Na zijn noviciaat in Maison Carée in Algerije, doet hij zijn theologiestudies in Tunesië. Hij spreekt zijn missionariseed uit op 29 juni 1949 en werd priester gewijd in Karthago op 1 februari 1950.

Pater Alain heeft heel zijn missionarisleven, 44 jaren, doorgebracht in Algerije, vooral in Kabylië. Zoals elke Witte Pater, begon hij door de studie van de taal. Hij leerde het Arabisch in de Manouba van Tunis. Vervolgens zette hij zich aan het Berbers in ded loop van de benoemingen die volgden: in Djemaa Saharidj, bij Ouadhias, in Beni Yenni, in Azazga… Om de beurt, gaf hij onderwijs, zorgde voor de inrichting van een beroepscentrum of volgde een bouwwerf. Hij zette zich veel in door drie dingen in één tijd te doen. De nationalisatie van het onderwijs in 1976 liet hem toe een beetje af te remmen. Hij profiteerde ervan om zijn mystieke en charismatische kant meer te ontwikkelen.

Verschillende malen, had het contemplatieve leven hem verleid. In 1978, wordt jij benoemd in Tizi-Ouzou, zijn laatste post. Het is daar, in de binnenkoer van het huis van de Witte Paters, dat op het einde van het jaar, meer bepaald op 27 december, Pater Alain gedood werd. Hij rust op het kerkhof van Tizi-Ousou.

Weinig expansief, discreet, man van innerlijkheid en gebed, werd Pater Alain gewaardeerd voor zijn toewijding en zijn zorg voor de contacten. Hij legde veel liefde in wat hij deed: lessen catechismus aan de christelijke kinderen, bij het begeleiden van één of andere persoon, het bezoeken aan een familie of aan een bejaarde persoon.

“Hij was een wijze en de Kabylen erkenden hem als zodanig”.