missionarissen van afrika
missionnaires d’afrique

L A V I G E R I E . be

150 jaar Witte Paters 1868 - 2018

Band 2/4 2017
maandag 10 juli 2017 door W. Trypsteen, M.Afr. , Webmaster

[marron]De Witte Paters bestaan 150 jaar.[/marron]

De geschiedenis is al beschreven in het boek: “Alles in Afrika was mij lief”. De Belgische Witte paters 1880 – 2018. Iedere Broeder of Pater heeft op een of andere wijze deel genomen aan deze geschiedenis. Elk van ons heeft die gebeurtenis op een waardevolle manier beleefd en meegemaakt. Toen ik in het bisdom Bunia aankwam einde 1962 voor mijn eerste benoeming, werd het missioneringswerk nog helemaal op de traditionele manier bedreven. Het doel was de Blijde Boodschap van Jezus Christus te brengen en de christenen in een kerkgemeenschap te organiseren. Ik vond daar reeds een gevestigde kerk bij de Babiras (het volk dat woonde in de vallei tussen Bunia en Irumu) Ze waren arm. De afstanden waren groot en de wegen slecht. In ieder dorp was de onderwijzer catechist en heel wat mensen namen hun verantwoordelijkheid in de organisatie van de schoolkapellen. De missie was verdeeld in een tiental sectoren en iedere sector bestond uit een tiental kapellen. Zij waren in feite de apostelen van die dagen.

Onze nonkel Paters hadden gezorgd voor woordenboeken en spraakkunsten zodat het voor ons gemakkelijker was om de taal te leren. Naast het apostolaat hadden ze al lager onderwijs georganiseerd en was er een dispensarium met een inlandse verpleger; een materniteit met inlandse zusters als verantwoordelijken. Twee op de drie tegenwoordige paters trokken elke week op tournee om de mensen te gaan bezoeken in twee verschillende sectoren. Ze trokken van dorp tot dorp en leefden van wat de mensen aanboden. Ze leerden hun taal en gebruiken; zo werden ze een onderdeel van de gemeenschap. Veel van wat we in onze vormingsjaren geleerd hadden leek niet van toepassing in hun situatie. In samenspraak met de mensen leerden we hoe we het evangelie konden verkondigen. Zo hielpen ze hun eigen gemeenschap op te bouwen.

[marron]Hoe is het nu? [/marron]

We zijn nu 50 jaar verder en een ongelofelijke ontwikkeling heeft zich voorgedaan. We spreken niet meer van missieposten, maar van een kerk. Het bisdom heeft een Congolese bisschop (we zijn reeds aan de derde); jongeren worden opgeleid tot priester in het seminarie, catecheet in de catecheseschool, leraar in de normaalschool, verpleegkundige in de verpleger school, vroedvrouw, schrijnwerker, drukker enzomeer… Het bisdom heeft een plaatselijke universiteit met verscheidene richtingen. Verschillende radiozenders verspreiden het katholieke nieuws en dragen bij tot de algemene ontwikkeling. De aanwezigheid van de Witte Paters heeft bijgedragen tot de algemene ontwikkeling. De kerk is volwassen geworden. Het aantal inlandse priesters gaat fel vooruit.

[marron]Hoe wordt de toekomst? [/marron]

Ook de Witte Paters zijn sterk veranderd in hun samenstelling. De oudere generatie rust nu uit in bejaardencentra en de jongeren zijn actief in het veld. Aangezien de Witte Paters vanaf de beginjaren lokale verantwoordelijken wilden opleiden, zochten ze toen geen jonge kandidaten voor hun eigen gelederen in Afrika. Omdat in latere jaren de toevoer van jonge Witte Paters uit Niet-Afrikaanse landen stokte, leek het dat ons bestaan op termijn zou eindigen. Toen begonnen de W.P. te rekruteren in Afrika met als gevolg dat daar nu alle vormingshuizen vol zitten en we, naast onze 484 studenten, al bijna 300 jonge Afrikaanse leden hebben. Wel ontstond er een generatiekloof die voor wat problemen zorgde. Ons laatste kapittel van verleden jaar was in grote meerderheid samengesteld uit de jonge garde. We kregen een algemeen bestuur met een Zambiaan als algemene overste en vier assistenten waarvan twee uit Afrikaanse landen. Ook het actieplan veranderde sterk. Gerechtigheid en Vrede, Ontmoeting en Dialoog, Oecumene, integriteit van de schepping waren de hoofdingrediënten. Ook de spiritualiteit werd meer op ecologische dan op Ignatiaanse aspecten geconcentreerd. Trouw aan de basisgedachten van Kardinaal Lavigerie, gaan we door met het bouwen aan een nieuwe wereld.

In de 150 jaar, die achter ons liggen, is het sterk veranderd en toch hetzelfde gebleven. Onze internationale gemeenschappen werden interculturele gemeenschappen. Kwam het initiatief oorspronkelijk uit Europa, nu ligt het accent op het Zuidelijk Halfrond. Leunden we vroeger op onze Europese achterban voor onze financiën, nu zoeken we plaatselijke bronnen van inkomsten. Kwam men vroeger naar Europa voor studies, nu verschaft Afrika meer dan genoeg mogelijkheden tot verdere vorming.

‘Missionarissen nu’ …

Jonge mensen uit Afrika, Azië, Noord-, Centraal- en Zuid-Amerika, uit Europa en Oceanië, die over de grenzen heen van ras en volk en cultuur, getuigen willen zijn van God: de Vader, de Zoon, de Geest en zijn evangelie van de liefde.

Vandaag worden de accenten verlegd, maar de bron blijft de zelfde: de bevrijdende Blijde Boodschap van Jezus Christus voor alle volken.

Dit alles nog altijd in de geest van Kardinaal Lavigerie. Zijn leuze: [bleu marine]Caritas[/bleu marine]. Pelikanen golden in het vroege christendom als symbool van opofferende moederliefde. Moederpelikanen werden afgebeeld met een door henzelf opengepikte borst waardoor de jongen met het bloed gevoed konden worden.


Homepagina | Contact | Overzicht van de site | | Statistieken van de site | Bezoekers : 2128 / 1152730

De activiteit van de site opvolgen nl  De activiteit van de site opvolgen Getuigenissen - Gebeurtenissen   ?    |    titre sites syndiques OPML   ?

Site gebouwd met SPIP 3.0.28 + AHUNTSIC

Creative Commons License