missionarissen van afrika
missionnaires d’afrique

L A V I G E R I E . be
Ivoorkust - Tunesië

De “kleine dienstboden uit Ivoorkust” in Tunesië

RELAIS P.B. MAGHREB N°23 – October 2014
zaterdag 4 oktober 2014 door D.F. (Vertaling), Webmaster

[marron]Kolom JPIC[/marron] [1]

Ik was zeer blij toen men me vroeg enkele woorden te schrijven over de situatie van de dienstboden uit Ivoorkust hier te Safx in Tunesië. Maar ik heb wel getwijfeld om het te doen. Dit gezegd zijnde, wat ik hier tracht uit te drukken is ontstaan uit mijn ervaring van luisteren en observeren bij degenen die we hier “de kleine dienstboden uit Ivoorkust” noemen. Het is eerder een meedelen dan een wetenschappelijke tekst !

Gewoonlijk verloopt ons apostolaat hier, buiten de zorg voor de twee parochies Sfax en Gabès, bij de gevangenen, de migranten, de studenten, de vrouwen van gemengde gezinnen, de één-ouder gezinnen en bij Tunesische verenigingen. Maar de huishoudsters ? Men heeft er nooit horen over spreken en de eerste keer dat ik officieel gesproken heb over dit onderwerp, was in maart 2014 tijdens de vergadering van Caritas-Tunesië, waarvan ik lid ben. [2] De reactie van de deelnemers heeft me doen zeggen dat “de goden ons op het hoofd gevallen zijn”, gewoon om te zeggen dat het een nieuw verschijnsel is dat zich aan ons voordoet en men weet niet echt hoe dit aanpakken.

Deze laatste dagen heb ik zes telefoonoproepen gekregen van zes verschillende meisjes, zonder degenen te tellen die mijn confraters contacteren, want het verschijnsel betreft ook jongens. Daar het hier een getuigenis is, beperk ik me tot wat mezelf aangaat. Zij roepen me op en ik maak een afspraak hetzij op de parochie hetzij op 52 (zo komt het dat velen de pastorie oproepen want het adres is 52, Taieb Mehirilaan).

De geschiedenissen van degenen die ik ontmoet heb verschillen nauwelijks : zij komen uit Ivoorkust en meer bepaald uit Abidjan, zijn dragen christelijke voornamen en zijn naar hier gekomen door een netwerk dat zeer georganiseerd lijkt. Ook de werkwijze verschilt weinig, en deze die dikwijls terugkomt is de volgende : het meisje gaat naar het strand van Grand Bassam, een jongen benadert haar, geeft zonder te rekenen geld uit en vraagt uiteindelijk niets terug. Eén of twee weken later, roept hij het meisje en laat haar weten dat hij haar hulp nodig heeft. Hij heeft een broer in Italië die een zakenman is, hij reist veel en hij heeft iemand van vertrouwen nodig om van nabij op zijn zaken te letten : hij heeft aan haar gedacht want zij geeft een ernstige indruk. Hij is bereid haar vliegtuigbiljet Abidjan-Tunis te betalen, want zij heeft geen visum nodig om Tunesië binnen te komen. Maar zij moet bijdragen met een bescheiden som van honderdduizend CFA (ongeveer 155 €). Van zodra zij in Tunesië aankomt, zal er een andere broer zijn en hij zal zich gelasten met het organiseren van de verdere reis.

Het meisje laat zich beet nemen en dat is het begin van een reis naar de hel : aankomst in Tunis, iemand wacht haar op in de vlieghaven : vanaf de vlieghaven ontneemt de oplichter haar al het geld dat ze meedraagt. Hij voert haar naar een appartement waar ze nog andere meisjes opgestapeld vindt. Al deze meisjes hopen op een dag Europa te bereiken. Maar daar is geld voor nodig. Dat is de reden die de colporteur naar voor schuift om hen in allerlei trafieken te storten : prostitutie, diensters in een café, dienstbode in een gezin, enz.

Aan degenen die naar een familie in Sfax gestuurd worden, laat de oplichter weten dat hij het is die haar vliegtuigbiljet betaald heeft en hij eist 5 maanden voorschot op het werk dat het meisje gaat doen. Aan het meisje worden 450 tot 500 Tunesische dinars betaald, hetzij tussen de 225 en de 250 € per maand. Als hij 5 maanden salaris neemt, maakt dat zowat 1125 € of 1250 €. Welnu, een heen en terug vliegtuigbiljet Abidjan-Tunis overstijgt zelden de 600 € ! Daarbij moet men al het geld voegen dat hij van haar afgenomen heeft op de vlieghaven, wat dikwijls de bijdrage van de familie is, of de vrucht van de verkoop van een terrein van die broer of die oom, om haar te helpen het Eldorado te bereiken.

Het ergste is het werk dat het meisje moet leveren om dat geld terug te betalen dat de oplichter in zijn zak gestoken heeft : zij is de eerste om op te staan in het huis en de laatste om te gaan slapen en meestal zijn het grote huizen, verder met 2 of 3 wagens, één voor madame, de andere voor mijnheer, en de derde om de kinderen naar school te brengen, en het is de arme dienstbode die vroeg moet opstaan om die wagens te wassen, de tuin te besproeien, het huis proper te maken, de kinderen gereed te maken voor de school. Zij werkt tussen de 14 en de 16 uur per dag. Wat maakt dat de meesten onder hen, na 5 maanden, vermoeid, om niet te zeggen doodop zijn en zelf vragen weg te gaan met zero dinar : zij heeft voor een andere gewerkt. Akkoord om weg te gaan, maar waarheen ? Terug naar de startplaats. Ofwel keert ze terug naar haar colporteur en daar wordt ze blootgesteld aan allerhande geldafpersingen, ofwel vindt ze een andere familie en herbegint daar hetzelfde werk met dezelfde lijdensweg, want zij wordt blootgesteld aan allerhande geweldplegingen : fysische, seksuele, psychologische.

In 2013, is één van hen gestorven : zij had geen verwarming in haar kamer en om zich te verwarmen heeft zij houtskool in brand gestoken en de volgende morgen heeft men haar levenloos lichaam gevonden.

In de maand maart 2014, ben ik een meisje gaan bezoeken die gehospitaliseerd was in Sfax en ze leed zwaar aan HIV met een kind van drie jaar ten laste. Ondanks dat alles blijven de families van Ivoorkust geloven in het mirakel en sturen geld voor die meisjes om toch tot het verhoopte eindpunt te bereiken : Europa. Bijvoorbeeld : dit jaar heb ik, in enkele maanden, overschrijvingen gekregen van 800, 550 en 525 Tunesische dinars voor drie meisjes vanwege hun families opdat ze hun reizen zouden voortzetten, en het gaat hier niet om welgestelde families. De meesten zijn, om deze sommen te zenden, verplicht geweest terreinen en landbouwproducten te verkopen om hun dochter te steunen: werkelijk een investering in de leegte.

Al de pogingen die we ondernomen hebben om de meisjes aan te moedigen om naar hun land terug te keren zijn tevergeefs geweest. Zij zien hun terugkeer als een mislukking en verkiezen hier te blijven rondhangen en zich aan allerhande gevaren bloot te stellen.
 
 
David MAYEDA GNADOUWA, w.p.
Sfax-Tunesië

[1JPIC = Justice, Paix et Intégrité de la Création
(Rechtvaardigheid, Vrede en Integriteit van de Schepping)

[2Op zaterdag 18 oktober werd ik uitgenodigd door de Tunesische Vereniging van de ‘Democratische Vrouwen’ voor een bespreking over het thema : “De slavenhandel van vrouwen : een schending van de mensenrechten van de vrouwen en een inbreuk op de waardigheid.


Homepagina | Contact | Overzicht van de site | | Statistieken van de site | Bezoekers : 1217 / 1152704

De activiteit van de site opvolgen nl  De activiteit van de site opvolgen Afrika  De activiteit van de site opvolgen Tunesië   ?    |    titre sites syndiques OPML   ?

Site gebouwd met SPIP 3.0.28 + AHUNTSIC

Creative Commons License