missionarissen van afrika
missionnaires d’afrique

L A V I G E R I E . be
Tunesië

DE GEEST VAN VATICAAN II ONDEKT DOOR EEN MOSLIMVROUW

RELAIS P.B. MAGHREB N°19 – Mei 2013
maandag 13 mei 2013 door D.F. (Vertaling), Webmaster

Zeven jaar gelden heb ik, een Tunesische moslimvrouw, de geest van het Tweede Vaticaans Concilie ontdekt, dankzij Yvon, de pastoor van Sfax in die tijd en heel zijn wereld. En sindsdien, is er een lange geschiedenis van vriendschap en van kennis begonnen die ook verder duurt, en voor de persoon en voor de wereld die hem omringt.

Wat een grote indruk op mij heeft gemaakt vanaf het begin en wat ook mijn gehechtheid aan de persoon van Yvon en aan zijn wereld verder onderhoudt, is die manier van gedragen te worden naar de uitwisseling en de verdeling, en van bezorgd te zijn voor de “mens”. Dat alles met een welwillendheid en een tastbare openheid in een verscheiden midden, als een mozaïek van godsdiensten en identiteiten, waarin het verschil met de andere wordt gerespecteerd. Is dat niet de geest van het Tweede Vaticaans Concilie ?

Men moet zeggen dat ik in die tijd helemaal niets wist over het Tweede Vaticaans Concilie, noch veel over de christenen en de niet-moslims in ’t algemeen, tenzij enkele clichés die de traditie of de televisie me altijd hebben voorgesteld. Het kan naïef lijken, maar één van die clichés bijvoorbeeld is zich de Paters en de godsdienstmannen in het algemeen voor te stellen als volmaakte personen. Een soort engelen aan wie enkel de vleugels ontbreken om naar de hemel weg te vliegen.

Welnu, ik heb ontdekt dat een Pater droevig kan zijn en gefrustreerd. Hij kan zich kwaad maken, zoals hij tot tranen toe kan bewogen zijn of in een lach uitbarsten… Ik ben uiteindelijk gaan aanvaarden dat het ten volle een menselijk wezen is zoals de gewone stervelingen, met zijn kwaliteiten en zijn gebreken, zijn krachten en zijn zwakheden. Dat heeft me doen begrijpen dat een “man” van de godsdienst op de eerste plaats een ”mens” is en de godsdienst komt daarna. Hoezeer heeft me dat geholpen om te relativeren, mijn verwachtingen te temperen in verband met mijn idealen en met de anderen, en meer toegeeflijk en inschikkelijk te zijn ! Men zegt dat de mens schrik heeft van wat hij niet kent. En het is de inspanning te doen om naar de kennis van de andere te gaan dat vele angsten, vooroordelen en muren afgebroken worden en wegvallen.

Mijn vriendelijke omgang, gedurende jaren, met de christelijke wereld van Sfax heeft van mijn geen christene gemaakt (zoals sommigen van mijn Tunesische omgeving wel vreesden). Zij heeft mijn manier van het leven, het geloof en de verscheidenheid te zien op de weg gezet van het voortdurend nadenken.

In de schoot van die wereld die deze van Yvon is, heeft mijn horizon ruimer gemaakt en mijn geest is gevolgd. In de loop van al die jaren, heb ik buitengewone mensen van allerlei slag ontmoet en gekruist (Europeanen, Tunesiërs, Aziaten, Afrikanen… katholieken, protestanten, joden of goddelozen… gelovigen, weini gelovigen of zelfs ongelovigen… religieuzen en leken… van elke leeftijd en van intellectueel niveau…). En in die bouillon van culturen zijn zich banden van vriendschap en van affectie gaan weven. En ergens is het door de vriendschap en de affectie in de praktijk van alle dagen dat de verdraagzaamheid en het aanvaarden van de verscheidenheid meer kan hebben zich te bewerken et zich te verscherpen.

Eén van de verdiensten in mijn ogen van die mozaïek wereld, is dat het de gedachtenis heeft doen heropleven van een verscheiden en harmonieus Tunesië, waarover mijn ouders me vertelden vanuit hun herinneringen van hun kinderjaren en hun jeugdtijd en die ik niet terugvond in mijn uniforme omgeving.

Vervolgens, door het contact en de uitwisselingen met zo’n verschillende culturen en mensen, heb ik ontdekt dat we meer zaken te delen hebben dan zaken die ons verdelen. Ik ben me er ook van bewust geworden dat die culturele wrijving nieuwe vragen heeft doen opspringen in mijn geest die zich niet stelden als we al te gelijkend zijn onder elkaar. Die vragen dwongen me telkens weer dieper in mijn godsdienst te zoeken, haar geschiedenis en haar interpretaties, mijn inlichtingen te herzien, en ook mijn vooroordelen en mijn gedachten, en me te herbronnen aan de wijsheid daar waar ze zich voordoet, welke ook haar oorsprong zij.

Doorheen die ervaring, kan ik zeggen dat naar de andere toe te gaan en de inspanning te doen hem te kennen dat is ook zich in parallel een weg openen naar zichzelf om zichzelf beter te kennen en te evolueren. Dat is ook onze waarden, onze capaciteiten van geduld, onze gedachten van verdraagzaamheid en van respect voor de diversiteit die de wereld maken aan het werk zetten en dat op het terrein. Is dat geen manier om het geloof te doen evolueren welke ook de oorsprong ervan zij ?

Ik heb me de vraag gesteld : “Wat verwacht ik, een moslim vrouw, van u, christenen die in Tunesië leven ?” Weet dat gij reeds door uw leven in Tunesië, gij die van een beetje overal van de wereld komt, deelneemt een elan te geven aan een deel dat in gevaar is van de identiteit van Tunesië, namelijk de diversiteit en de openheid.
En bijgevolg verwacht ik dat ge hier zou blijven, dat ge niet zou toegeven aan de schrik en ge niet zou vertrekken. We verder zouden leren met samen te leven in volle respect voor onze respectievelijke verschillen, elkaar te kennen, uit te wisselen en alles met elkaar te delen wat ons kan verrijken en ons verenigen in vrede. Ik ben er zeker van dat ons ontmoetingsveld in de vrede breder is dan alles wat ik totnogtoe ingezien heb. Maar om er de diepte en de uitgebreidheid ervan te ontdekken, moeten we het verdienen door de inspanning op zichzelf en naar de andere toe.

Om te besluiten, de geschiedenis van het Tweede Vaticaans Concilie geeft aan mij moslim hoop. Ik zeg bij mezelf dat als er 19 eeuwen nodig zijn geweest voor het christendom om zijn evolutie te maken en uiteindelijk tot deze revolutie te komen, die het Tweede Vaticaans Concilie is, dan sluit dat in dat de hoop bestaat dat de islam, die nu 14 eeuwen bestaat, op zijn beurt zal evolueren naar de openheid toe om “de dialoog aan te knopen met de wereld en zich in dienst te stellen van de mens” en zo op een dag zijn eigen ‘Tweede Vaticaans Concilie’ te maken.

Ik hoop dat de moderne communicatietechnologieën het evolutieproces zullen bespoedigen en ervoor zorgen dat wat vroeger gedurende eeuwen gedaan werd, in dit tijdperk van snelheid, zal gedaan worden in enkele tientallen jaren. Zo zal ik misschien de kans hebben de dageraad te beleven van een culturele en religieuze revolutie, zoals die van de democratie.

Fatma MNIF
 

Homepagina | Contact | Overzicht van de site | | Statistieken van de site | Bezoekers : 240 / 1154798

De activiteit van de site opvolgen nl  De activiteit van de site opvolgen Afrika  De activiteit van de site opvolgen Tunesië   ?    |    titre sites syndiques OPML   ?

Site gebouwd met SPIP 3.0.28 + AHUNTSIC

Creative Commons License