missionarissen van afrika
missionnaires d’afrique

L A V I G E R I E . be
Getuigenis

Van Madagaskar naar Tunesië

Relais PB Maghreb Okt. 2012
zondag 28 oktober 2012 door D.F. (Vertaling), Webmaster

[marron]De Exhortatie Africae munus heeft “de krachtidee van de Kerk-Familie van God” tot de hare gemaakt. Dit beeld legt, inderdaad, de nadruk op de andere, de solidariteit, de warmte van de relaties, de ontvankelijkheid, de dialoog en het vertrouwen”. Dit beeld is belangrijk niet alleen voor de Kerk in Afrika, maar ook voor de universele Kerk [/marron]

(Benedictus XVI, Africae munus Nr 7).
 

[marron]Glorie aan God voor elke Witte pater,
voor hun leven opgeofferd voor ons continent Afrika..
[/marron]

Mijn naam is [bleu marine]Rokotondravony Noëlle[/bleu marine], ik ben 19 jaar en kom uit Madagaskar. In Tunesië sinds september 2010, studeer ik aan het Voorbereidend Instituut voor Ingenieursstudies in Sfax..

Ik zou op de eerste plaats zeggen dat het niet zonder moeilijkheden is in een zeer religieus land te verblijven. Daar ik de enige christene ben van onze klas, zal ik gewoonweg zeggen dat “dit niet ongezien gebeurt”, want vele mensen die ik elke dag in de school ontmoet stellen me vragen over mijn geloof en mijn godsdienst: waarom, hoe… en nog andere vragen die niet altijd op een onschuldige en goedige manier gesteld worden. Dat daar gelaten, heb ik vele Tunesische vrienden en vriendinnen en enkele families die me, om zo te zeggen “geadopteerd” hebben, en ik dank God daarvoor, want het feit dat mijn religieus verschil sommige van mijn vriendschappelijke relaties ingewikkeld heeft gemaakt, dat heeft het feit nog mooier gemaakt dat anderen op mij een blik hebben geworpen die het mogelijk maakte over die “kleine verscheidenheid” tussen ons heen te stappen en die me goed opgevangen hebben voor mijn universitaire cursus voorzien voor 5 jaar.

Naast dit leven als studente dat reeds geprogrammeerd is van bij de aanvang, is mijn leven als parochiaan van Sfax als ’t ware onverwacht begonnen. Want toen ik van bij mij wegging; had ik me al helemaal verzoend met de gedachte naar geen enkele misviering meer te gaan noch aanwezig te zijn bij andere katholieke activiteiten, vermits zelfs op Internet, heb ik nergens de aanwezigheid van een Kerk kunnen vinden in Sfax. Wat een blije verrassing was het dan ook voor mij, toen op een zaterdagavond een vriendin uit Kameroen me vroeg of ik niet naar de Kerk wou gaan met haar ! En zo heb ik kennis gemaakt met de parochie van Sfax. Ik zou mijn leven als parochiaan hier niet kunnen vergelijken met dat van Madagaskar, want daar had ik de genade naar de grootste katholieke kerk van het eiland te kunnen gaan, maar in Tunesië, ook al is de parochie heel wat kleiner, heb ik de genade aan te voelen dat ik me in de schoot van een grote familie bevind. “Grote” want tussen ons zijn er Afrikaanse studenten van verschillende nationaliteiten, de andere parochianen, de religieuzen en de priesters Missionarissen van Afrika, de Witte Paters.

Wat me helemaal in ’t begin getroffen heeft bij de Witte Paters, is de eenvoud waarmee ze de mensen ontvangen. Dat heeft me veel geholpen om er bovenop te komen. Alsof God erop gewacht heeft dat ik midden onder hen zou zijn opdat ik zou begrijpen dat ik niet alleen zou zijn; verder stond de pastorij (die hier “nummer 52” genoemd wordt) altijd voor mij open, ik voelde me er thuis en ik heb er als ’t ware een “toevluchtsoord” gevonden, en zelfs beter nog, een familie. Een familie waar men ook, elke dinsdag, samenkomt voor dat fameuze “eetmaal van dinsdag in nummer 52”. Wat een vreugde voor mij me terug te vinden met vrienden, parochianen, Tunesiërs, allen rond een tafel om dezelfde maaltijd te delen en onze nieuwsjes uit te wisselen, een beetje over van alles te praten…

Beter nog, met de priesters van “nummer 52”, door de spiritualiteit die zij aanleren, de begeleidingen, de uitwisselingen over de Bijbel, hebben de christelijke feesten een diepe betekenis gekregen die me telkens toelaten het mysterie van de Liefde van God voor mij te beleven. Tenslotte, de vieringen, de momenten van vreugde en van verdriet samen gedeeld met de gemeenschap van de Witte Paters zijn voor mij heerlijke en onvergetelijke avonturen en vooral een genade die God me schenkt gedurende heel mijn verblijf in Tunesië.

En zelfs als sommige gezichten reeds vertrokken zijn naar andere missies, terwijl andere alleen maar even voorbijkwamen, en andere gekomen zijn, ik bewijs glorie aan God voor diezelfde glimlacht die aanstekelijk werkt op het gezicht van elke Witte Pater en ook voor hun leven dat opgeofferd wordt voor ons de jongeren en voor heel ons continent Afrika.

Noëlle.
 
De niet Afrikaanse missionarissen zijn het geluk van de Openbaring komen meedelen. In hun navolging, zijn Afrikanen vandaag missionarissen. Bovenal, hebben zij aan Afrika gegeven wat zij het meest waardevol hadden: Christus.
(Benedictus XVI, Africae munus Nr 113).
 

Homepagina | Contact | Overzicht van de site | | Statistieken van de site | Bezoekers : 276 / 1154798

De activiteit van de site opvolgen nl  De activiteit van de site opvolgen Afrika  De activiteit van de site opvolgen Tunesië   ?    |    titre sites syndiques OPML   ?

Site gebouwd met SPIP 3.0.28 + AHUNTSIC

Creative Commons License